Ավագ հինգշաբթի օրը նաև Զատկի ձվերը ներկելու օրն էր, սակայն առայժմ՝ սահմանափակ թվով, միայն կարմիր գույնով: Ձվերը ներկում էին ընտանիքի անդամների թվին հավասար կամ 7 հատ, դրանցով պիտի «թաթախվեին», պասն ավարտեին, իսկ բուն Զատկի համար նախատեսվող հսկայական քանակությամբ ձվերը պիտի ներկվեին-եփվեին շաբաթ օրը:

Ուրբաթ օրը մարդիկ աշխատանքներից խուսափում էին, քանի որ այն համարվում էր Քրիստոսի խաչելության, հետևաբար՝ ցավի ու վշտի օր:

Ուրբաթ օրվա ուտելիքի առանձնահատկությունը կծու-թթվի անպայման օգտագործումն էր: Օրինակ, մարաշցիները «քացխլա շովրո» էին ուտում՝ քացախով համեմված ոսպապուր: Լոռիում «բանջար (եղինջ) էին եփում, որպեսզի դրա ծակող զորությունը ոչնչանա, որովհետև Քրիստոսին բանջարով են ծեծել»: Մուշում կաղամբի թթու էին եփում, որ կոչվում էր «օձի թթու», տան անդամների թվով նաև բաղարջ էին թխում:

Այդ օրը կանայք պիտի անպայման «ուրբաթաթուր» կոչվող կար անեին, այսինքն՝ չար աչքի դեմ երեխաների շորերի վրա հատուկ նախշեր կարեին: Իսկ դարբիններն ու ոսկերիչները վաճառում էին «ուրբաթաթուր» հմայիլները՝ փոքրիկ օղեր, մատանիներ կամ ապարանջաններ, որ մայրերը գնում էին իրենց զավակներին չար աչքից զերծ պահելու համար և կարմիր-կանաչ թելերով կարում նրանց բաճկոններին կամ հագցնում մատին: Շատ տեղերում ուրբաթաթուրներ պատրաստելու ընթացքը խիստ խորհրդավոր էր: Օրինակ, Ջավախքում դարբինները ապարանջաններ, մատանիներ պատրաստում էին գիշերը, «մի ոտքի վրա կանգնած, բոլորովին լուռ, յոթ ամրոցի դռներից հավաքած երկաթից և դրանք կոչվում էին «անժըմի»: Մյուս օրը, եկեղեցու դռանը կանգնած, անխոս վաճառում էին: Անժըմին կախում էին երեխաների օրորոցից, իսկ ապարանջանները դնում աղջիկների և կանանց թևերին, որպեսզի չար աչքից ազատվեն»:

Շաբաթ օրը ժամանակն էր ազատվելու Պաս պապից՝ «ակլատիզ»-ից: Ակլատիզի վերջին՝ 7-րդ փետուրը հանդիսավորապես դուրս քաշելու բազմազան ձևեր կային, օրինակ, երբ երիտասարդներն այն տանում էին կալերը և փայտի հարվածներով դես ու դեն քշելով՝ ջուրը գցում, ազատվում: Շիրակցիներն այդ միջոցին երգում էին.

- Ձմեռն անցավ, գարունն եկավ,

Պասը գնաց, Ուտիսն եկավ,

Քաշվի, կորի, Զատիկն եկավ:

Այնթափցիները, որոնք փետրազարդ սոխը կոչում էին Խուլուճիկ, Մեծ պասի վերջին օրն այն թաթախում էին մածնի մեջ և նետում տանիքը: Ըստ նրանց պատկերացումների՝ սոխը դառնում էր մկաններ, խռիվը՝ թևեր, ինքը՝ Խուլուճիկն ամբողջովին՝ թռչուն, որ թռչում-գնում էր՝ հաջորդ տարի վերադառնալու պայմանով:

Գեղարքունիքում ակլատիզի փետուրներից մերկացած գունդը՝ «կուկուն», գցում էին թոնիրը:

Ամենուր Մեծ պասի ընթացքում որպես ակլատիզ ծառայած սոխի ծլած մասը կտրում էին և գցում Զատկին եփվող կերակրի մեջ, որով էլ 7 շաբաթվա հսկումից հետո ավարտվում էր Պաս պապի դերակատարումը՝ իր տեղը զիջելով Ուտիս տատին:

Շաբաթ օրը նաև բուն Զատկի տոնին նախապատրաստվելու օրն էր. կարգի էին բերում տոնական հագուստը, հարդարում բնակարանը, տան դռների շրջանակներին փակցվում էր զատկական կարմիր ձվի կճեպներ, թխվում էր խմորեղենը: Հավկիթները ներկում էին քարաքոսով, տորոնով, ավելուկով, դաղձ ու սոխի կճեպով: Նշանված տղաների ու աղջիկների ընտանիքներում ներկվող ու զարդարվող ձվերի թիվը մի քանի հարյուրի էր հասնում, թխվող գաթաների ու բաղարջների թիվը՝ տասնյակների: Այստեղ աղջիկները ցույց էին տալիս իրենց ճաշակն ու հմտությունը ձվանախշերի հորինվածքներում, ձվերի թելազարդման ու ուլունքազարդման կատարելությամբ: Ձվերը «փնջելու» համար առատորեն օգտագործում էին կանաչ-կարմիր-դեղին բրդյա ու մետաքսյա թելեր, մանր ուլունքներ: Նորածիլ կանաչի տերևները կամ իրենց հորինած թղթե նախշերը ամրացնելով ձվին՝ այն մի քանի ժամով գցում էին թթու թանի մեջ, ապա զգուշությամբ հեռացնում փակցրած նախշը, որի արդյունքում դաջվածքի շուրջը գեղեցիկ սպիտակում էր:

Մեծ պահքն ավարտվում էր երեկոյան Ս. Պատարագից հետո, երբ տներում պատրաստվում էր «թաթախման» ընթրիքի սեղանը, որի հիմնական բաղկացուցիչներն էին կարմիր ձուն, խաշած ձուկը, փլավը, յուղով-ձվով տապակած նորածիլ բանջարը, թանձր եփած թանով սպասը կամ կաթով եփած կորկոտաճաշը՝ սամիրը: Առջևում մեծ տոնն էր՝ Զատիկը: