Այսօր Երևանի շրջակայքի Կանաչ-կարմիր կիրակիների ուխտավայրերից շարունակում է սիրված մնալ Կոտայքի շրջանի Պողոս-Պետրոս ուխտավայրը՝ կատարման նույն ձևերով: Մնում է ավելացնել, որ ուխտագնացությունն, առհասարակ, մեր ժողովրդի ամենասիրած երևույթներից էր: Ուխտագնացությանն սպասում էին ամիսներով, իսկ ուխտի գնալուն մոտեցող օրերին մթնոլորտը խտանում էր հուզական սպասումով: Ուխտի գնալու հագուստը, զարդերը պատրաստվում էին մեծ փայփայանքով, գնալու նախընթաց օրը անցնում էր խմորեղեն թխելու, եփելու, տապակելու մթնոլորտում: Հեռու ապրողները սիրված և ընդունված ուխտավայրերն էին գնում օրեր առաջ՝ սայլերով, կառքերով, գրաստներով, ոտքով: Ուխտի գնալու ճանապարհն ինքնին ամբողջովին տոն էր՝ սիրահետումներով, խնջույքներով, նվագով, տոնական կյանքի բոլոր հուզումներով:

Ուխտավայրեր գնում էին հատուկ նպատակով՝ որևէ իղձի հասնելու, տառապանքից կամ հիվանդությունից ազատվելու, ինչպես նաև՝ պարզապես տոնին մասնակցելու համար: Ուխտավայրերում սկիզբ էին առնում ծանոթություններ, նոր բարեկամություններ, նշանախոսություններ: